Zbrodnia Katyńska - rocznica
Już 19 września 1939 r. Ławrientij Beria powołał Zarząd do Spraw Jeńców Wojennych i Internowanych przy NKWD oraz nakazał utworzenie sieci obozów. Na początku października 1939 r. władze sowieckie zaczęły zwalniać część jeńców-szeregowców. W tym samym czasie podjęto decyzję o utworzeniu dwóch "obozów oficerskich" w Starobielsku i Kozielsku oraz obozu w Ostaszkowie, przeznaczonego dla funkcjonariuszy policji, KOP i więziennictwa.
Pod koniec lutego 1940 r. we wspomnianych obozach więziono 6 192 policjantów i funkcjonariuszy wyżej wymienionych służb oraz 8 376 oficerów. Wśród uwięzionych znajdowała się duża grupa oficerów rezerwy, powołanych do wojska w chwili wybuchu wojny. Większość z nich reprezentowała polską inteligencję - lekarze, prawnicy, nauczyciele szkolni i akademiccy, inżynierowie, literaci, dziennikarze, działacze polityczni, urzędnicy państwowi i samorządowi, ziemianie.
Obok nich w obozach znaleźli się również kapelani katoliccy, prawosławni, protestanccy oraz wyznania mojżeszowego. Decyzja o wymordowaniu polskich jeńców wojennych
z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz Polaków przetrzymywanych w więzieniach NKWD na obszarze przedwojennych wschodnich województw Rzeczypospolitej zapadła na najwyższym szczeblu sowieckich władz. Podjęło ją 5 marca 1940 r.
Biuro Polityczne KC WKP(b) na podstawie pisma, które ludowy komisarz spraw wewnętrznych Ławrientij Beria skierował do Stalina. Po trwających miesiąc przygotowaniach,
3 kwietnia 1940 r. rozpoczęto likwidację obozu w Kozielsku, a dwa dni później obozów w Starobielsku i Ostaszkowie. Przez następnych sześć tygodni Polacy wywożeni byli
z obozów grupami do miejsc kaźni. Z Kozielska 4 404 osób przewieziono do Katynia i zamordowano strzałami w tył głowy. 3 896 jeńców ze Starobielska zabito
w pomieszczeniach NKWD w Charkowie, a ich ciała pogrzebano na przedmieściach miasta w Piatichatkach. 6 287 osób z Ostaszkowa rozstrzelano w gmachu NKWD
w Kalininie, obecnie Twer, a pochowano w miejscowości Miednoje. Łącznie zamordowano 14 587 osób. 13 kwietnia 1943 r.
Niemcy ogłosili o odnalezieniu na okupowanym terytorium sowieckim pod Katyniem zwłok polskich oficerów zamordowanych przez NKWD. Władze ZSRR zdecydowanie zaprzeczyły, oskarżając nazistów o popełnienie tej zbrodni. 25 kwietnia 1943 r. ZSRR wykorzystując fakt zwrócenia się Rządu Polskiego na Uchodźctwie do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Genewie o zbadanie sprawy ( tego samego dnia uczynili to Niemcy) zerwały z nim stosunki dyplomatyczne. Przecz cały okres istnienia Polski Ludowej władze komunistyczne podtrzymywały sowiecką wersję wydarzeń w Katyniu. Do odpowiedzialności za zamordowanie polskich oficerów władze sowieckie przyznały się oficjalnie 13 kwietnia 1990 r.
